Σύμφωνα με το Άρθρο 5(3) του Περί Ετησίων Αδειών μετ’Απολαβών Νόμου, εάν ένας εργοδοτούμενος εργαστεί λιγότερο από 13 εβδομάδες εντός του έτους δεν δικαιούται ετήσια άδεια.

Τα γεγονότα:

Εργοδοτούμενη απασχολείτο ως δικηγόρος σε συνεταιρισμό δικηγόρων από την 1η Σεπτεμβρίου 2008 μέχρι τις 27 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, όπου και τερματίστηκε η απασχόλησή της με σχετική επιστολή και της πληρώθηκε μόνο ένας μηνιαίος μισθός (Σημ. Ο τερματισμός της απασχόλησης επήλθε κατά τη διάρκεια της δοκιμαστικής περιόδου).

Σύμφωνα με την επιστολή που της δόθηκε, οι λόγοι τερματισμού της απασχόλησής της ήταν η χειρότερη του αναμενόμενου απόδοσή της, καθώς και η συμπεριφορά της. Η εργοδοτούμενη κατόπιν αποτάθηκε στο Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών (ΔΕΔ) διεκδικώντας, μεταξύ άλλων, αναλογία 13ου μισθού, αναλογία ετήσιας άδειας 6 ημερών και 60 ώρες υπερωρία.

Σημειώνεται πως η συμφωνία πρόσληψης έγινε προφορικά, χωρίς να υπογραφεί οποιοδήποτε συμβόλαιο ή σύμβαση απασχόλησης, αφού η εργοδοτούμενη απάντησε σε αγγελία του Εργοδότη στον ημερήσιο Τύπο η οποία αναφερόταν σε ετήσιες απολαβές ύψους €32.500.

Η εργοδοτούμενη ισχυρίστηκε πως εργαζόταν καθημερινά μέχρι τις 6μμ εκτός Τετάρτης, πως εργαζόταν πέραν του ωραρίου της, πως όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι που πληροφόρησε τους Εργοδότες στα τέλη Οκτωβρίου πρόβλημα ασθένειας. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, σύμφωνα πάντοτε με τους ισχυρισμούς της, απέφευγαν να της αναθέτουν εργασία ή της ανέθεταν εργασία άσχετα με τα όσα συμφωνήθηκαν προφορικά. Η ίδια θεώρησε το περιεχόμενο της επιστολής και τον τρόπο τερματισμού της απασχόλησής της προσβλητικό για την προσωπικότητά της.

Οι Εργοδότες ισχυρίστηκαν πως παρόλο που οι όροι εργοδότησης της Αιτήτριας δεν συμφωνήθηκαν γραπτώς, είχαν ξεκαθαρίσει πως ο μισθός θα ήταν €2.500 καθαρά το μήνα και πως δεν έγινε οποιαδήποτε συμφωνία για 13ο μισθό.  Επίσης, ισχυρίστηκαν οι εργοδότες, παρόλο που το ωράριο εργασίας της τελείωνε στις 6μμ καθημερινά, η εργοδοτούμενη έφευγε νωρίτερα και η συμπεριφορά της δεν ήταν η πρέπουσα. Το γεγονός ότι ήταν άρρωστη δεν είχε καμία σχέση με την απόφασή τους να τερματίσουν την απασχόληση της.

Η απόφαση:

Το Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών αποφάσισε πως σύμφωνα με τον πιο πάνω Νόμο, η εργοδοτούμενη δεν δικαιούταν αναλογία ετήσιας άδειας αφού εργάστηκε λιγότερες από 13 εβδομάδες, έστω και αν δεν της έγινε γραπτή ενημέρωση για τους όρους εργοδότησής της.

Σε ότι αφορούσε την διεκδίκησή της για πληρωμή υπερωριών, κανένα στοιχείο δεν παρουσιάστηκε ενώπιον του Δικαστηρίου που να αποδεικνύει ότι όντως η Αιτήτρια εργάστηκε 60 ώρες πέραν των ωρών που είχαν συμφωνηθεί και πως ακόμη και αν αυτό ήταν γεγονός, δεν σημαίνει όπως δικαιούται οποιαδήποτε πληρωμή. Αναφερόμενο σε προηγούμενη απόφαση, το ΔΕΔ επεσήμανε πως «δεν υπάρχει, από ότι γνωρίζουμε γενικός κανόνας δικαίου ότι η επιπλέον εργασία πληρώνεται οπωσδήποτε.»

Τέλος, σε ότι αφορούσε την αξίωσή της για αναλογία 13ου, με απολαβές € 2.500 το μήνα σε σύνολο ετήσιων απολαβών €32.500, ήταν ξεκάθαρο ότι υπήρχε 13ος μισθός (32.500/13=2.500) και έτσι εκδικάστηκε αναλογία του υπέρ της.